Voor het eerst

[Amalia Abramova]

Zuchtend kwam Amalia de trap af. De slaapkamers, behalve die van haar ouders, waren allemaal klaar. Precies zoals haar moeder gewenst had. Omdat zijzelf nog niet mocht toveren, hadden haar broers het allemaal met magie geregeld. Dus had ze de pineut geweest en op de drie kleintjes moeten letten. Haar eigenkamer had ze laten decoreren in lilakleuren met grijs en zilver. Hoewel Ilary & Mitya er grapjes over hadden gemaakt had ze hen laten begaan. Het waren immers mannen, wat wisten die nou helemaal van het inrichten van een huis. Nee hun kamer dan, zij zouden een kamer gaan delen, die door middel van een scherm gedeeld kon worden, onafscheidelijk als ze waren in de periodes thuis, want ze hadden er blijkbaar een hekel aan dat ze beide in een andere Zweinsteinse afdeling zaten. De kamer van de twee jongens was dan ook half rood met goed, half blauw met brons. Het was maar goed dat ze de kamer konden splitten indien nodig, want dat stond werkelijk niet samen. Maar het was wat ze gewild hadden. Dunya haar kamer grensde door middel van een deur aan de kamer van haar tweelingbroertje Dmitriy, en zou in menig paleis niet misstaan. Dunya was dan ook met recht het prinsesje in hun familie. Dmitriy, had een grijs met witte kamer gekregen. Het verbaasde Amalia nog elke kaar dat haar nog zo jonge broertje wit ook wit kon houden. Tot slot hadden ze de kamer van Vincenza in sprookjessferen betoverd en had Amalia een van haar broers mee genomen naar de badkamers. De ene zou gedeeld worden door de jongens, de andere door de meiden. De meiden badkamer werd voorzien van een beige vloer en creme tegels met zilveren kranen. De badkamer van de jongens echter had een zwarte vloer gekregen met donkergrijze wanden en gouden kranen.

De twee kleine logeerkamers in het huis waren ook al klaar. Het ene zachtblauw en naar Merlyns smaak ingericht. De andere in een barokke stijl. De gangen waren neutraal gebleven en de jongens zelf hadden warempel gezien dat daar niet meer hoefde als de kroonluchters en het prachtige kersenhout opschonen.

Nu was Ilary in de woonvertrekken bezig en Mitya nam de keuken onder handen. Dezelfde keuken als waar zij op de dreuzelmanier, al heette dat hier anders, het diner aan het klaarmaken was. De woonvertrekken, te weten een woonkamer, een kleine salon, een zeer kleine biebliotheek annex studeerkamer en een kleine extra zitkamer, werden een mix van de door hun moeder geliefde italiaanse invloeden vanuit het castello, en hun vaders Russische inborst. Wat ze ervan kon zien door een doorgeef ram was schitterend. De oudste tweeling had bedacht in de keuken een houten hoekbank tevoorschijn te toveren en een lange bij passende tafel. Een lange bank aan de andere lange zijde en een stoel voor vader aan het hoofd, completeerde het geheel. Amalia was al verliefd op die lange tafel, daar zouden ze heerlijk aan kunnen eten en er was plek genoeg voor hun hele gezin het gasten.

Terwijl ze de uien sneed gniffelde ze, als ze zo naging wat dit huisje allemaal had leek het immens groot zou men zeggen. Niet was echter minder waar. op alle slaapkamers pastte maar net het hoognodige. Hun nieuwe bibliotheek annex studeerkamer was 4 kasten groot, een bureau en 2 stoelen. De woonkamer kon niet eens een box in, evenmin in de salon en extra zitkamer. Maar, ze voelde zich hier nu al gelukkig. Het was klein, veel kleiner als ze gewoon was. Maar ze woonde dicht bij de familie Campbells, een familie die waarlijk als familie voelde. En... En het was hun eigen huisje, geen ongenode leerlingen die binnenstormde, niks van dit. Hun eigen plekje.

Het diner dat ze aan het maken was vorderde goed. Ze had pasta gemaakt met enkele sauzen, knoflookbrood en een kleurrijke salade. Een dessert had ze niet gemaakt, ze wist dat dat nog te hoog gegrepen was. Ze hoopte dat zia (tante) Nathalia en haar kinderen het diner zou smaken. Maar daar was ze niet bang voor. Degene waar ze wel over twijfelde was heer Webster en zijn kinderen. Haar moeder en zia kennende zouden zij genodigd worden voor het diner.

Amalia schudde kort haar zorgen van zich af terwijl ze haar broer vroeg de tafel te dekken en te voorzien van heerlijk ruikende bloemstukken als aankleding. Daarna gaf ze hem aan Ilary te gaan helpen. Ze boog zich over de laatste voorbereidingen voor het diner. Terwijl ze de laatste hand eraan legde voelde ze tranen in haar ogen branden. Wat als het niet goed genoeg, niet smakelijk genoeg was? Wat dan? Het was immers voor het eerst geweest dat Amalia helemaal zelf een heel diner bereid had.

[Jordan Campbell]

Met een brede grijns keek hij de slaapkamer rond die hij deelde met zijn broertje Jacob. Zijn moeder had hem meerdere malen aangeboden om te helpen, daar zij magie kon gebruiken om de zware dingen op hun plek te krijgen, maar hij had alle hulp afgeslagen, zelfs de hulp die Liv, zijn oudere adoptiezus hem aangeboden had. Hij wilde dit zelf doen, zijn opa had hem enkele trucs geleerd om dingen snel en effectief te doen op de no-maj manier en het resultaat mocht er nu wezen. Alle dingen die hij zelf in elkaar had moeten zetten, zoals zijn bed en het peuterbedje voor Jacob vielen niet uit elkaar en hetzelfde gold voor de kasten. Zelf het verven van de muren was hem goed afgegaan, uiteraard had zijn moeder hem wel even moeten laten zien hoe hij dingen moest afplakken op een goede manier. Hij wilde een natuurlijke sfeer in de kamer, en tot nu toe leek zijn kleine broertje er ook blij mee. De ene wand was zandgeel geworden en de andere een mooie grasgroene kleur, de gordijnen waren een lichte bruine kleur. Jordan was blij dat hij enig talent voor tekenen had, waardoor de wand naast het bed van zijn broertje nu enkele fabeldieren bevatte. Hij schonk de kamer nog een tevreden glimlach, waarna hij zich snel naar de badkamer begaf om zich op te frissen.

Zijn familie was uitgenodigd bij de Abramov’s voor een etentje, maar Jordan had besloten om al iets eerder te arriveren, wellicht kon hij Amalia’s broers nog ergens mee helpen. Nadat hij zich opgefrist had en in wat nettere kleding gestoken had, ging hij op pad naar het koetshuis, waar familie Abramov hun intrek had genomen. Hij had er in het begin wel wat aan moeten wennen dat de kinderen van vrouwe Abramova zijn moeder tante noemden, daar zij niet echt familie zijn. Maar toen hij er eenmaal aan gewend was begon hij vrouwe Abramova ook vaker tante te noemen, net als dat hij heer Abramov oom noemde. Hun kinderen zag hij als zijn neefjes en nichtjes. Hoe dichter hij het koetshuis kwam, hoe meer hij zijn neus begon te volgen, er kwam een heerlijke geur vanaf het huis en het was onmiskenbaar dat iemand zijn of haar best aan het doen was of gedaan had om een heerlijk diner op tafel te zetten.

Zachtjes stapte hij het huis binnen en wandelde door naar de keuken, om te zien wie de taak gekregen had om een diner te verzorgen. “Hey Amalia.” zei hij toen hij haar zag staan in de keuken, zich niet realiserend dat zij de laatste hand aan het leggen was aan het diner. Toen hij eenmaal dichter bij haar kwam, en haar gezicht beter bekeek kreeg hij het nare gevoel dat ze ergens mee zat. “Amalia, is alles oké?” vroeg hij vervolgens, terwijl hij twijfelde of hij een arm over haar schouder heen moest slaan of niet.

[Amalia Abramova]

Natuurlijk, net toen ze de wanhoop bijna nabij was kwam Jordan binnen gelopen. Amalia verdacht hem ervan dat haast opzettelijk te doen. Want zeg nou zelf, van alle momenten die hij had kunnen kiezen koos hij net dit moment.
'Hallo Jordan.' Groette ze hem terug, en ze was blij dat haar haren haar gezicht zouden verbergen als hij bleef staan. En natuurlijk bleef hij niet staan. Wat was dat toch altijd met kerels dat ze nooit deden waar je als vrouw op hoopte.

Amalia goot wat olijfolie en citroensap over de pasta en husselde de boel goed toen hij vroeg of alles oke was.
'Ja en nee.' Ze zette de grote schaal op de tafel en maakte daarna de dressings voor de salade af. 'Ik heb dit nog nooit alleen gedaan. Mama was altijd erbij om te helpen, of de huiselven zorgde voor het eten.' Ze schonk de dressing over in flesjes en keek hem aan. 'Wat als de websters nou niet van dit eten houden? Dan was al mijn werk voor niets. Of als ik teveel, of juist te weinig kruiden gebruikt heb. Wat dan?' Ze zette de flesjes neer en nam twee glazen waarin ze verkoelende limonade schonk waarna ze hem een glas aanreikte. Ze nam een flinke slok en keek hem aan.

'Dus nee eigenlijk is er niks, als ze het maar lekker vinden. En ik heb geen dessert gemaakt, dat kan ik niet. Stom he.' Terwijl ze hem recht aankeek viel het haar nu pas op dat de jongen hazelnootkleurige ogen had. Ze glimlachte kort. 'Als je de tweeling wilt helpen zijn ze in de kamer hiernaast bezig, anders loop je het risico mij te moeten helpen met wat laatste dingetjes.'

[Jordan Campbell]

Amalia had hem terug begroet met een simpele ‘hallo’ waarop hij glimlachte. Wat hem opviel was dat ze haar gezicht achter haar haren had proberen te verbergen, iets dat niet meer werkte toen hij dichter bij was gaan staan en had kunnen raden dat het niet helemaal goed ging.

Zijn ‘nichtje’ gaf vervolgens toe dat het niet helemaal goed ging, terwijl ze een grote schaal op tafel zette, waarna ze met iets anders verder ging. Nog voor hij kon vragen wat er dan niet goed ging, vertelde Amalia verder. Ze vertelde hem dat ze dit nog nooit alleen gedaan had, en dat haar moeder er normaal altijd bij was of dat de huiselfen normaal het eten verzorgden. “Van wat ik tot nu toe op tafel zie staan, hoef je je geen zorgen te maken, het rook heerlijk en ik kan me niet voorstellen dat het niet lekker zal zijn.” probeerde hij haar gerust te stellen, waarna Amalia verder ging met haar verhaal. Ze leek onzeker te zijn, ze vroeg zich af wat er zou gebeuren als de Stuart Websters niet van het eten zouden houden en dat dan al haar werk voor niets geweest zou zijn, en ze was ergens ook bang dat misschien wel te veel of juist te weinig kruiden gebruik zou hebben. Hij keek haar aan en kreeg een idee. “Heb je een lepel voor me?” vroeg hij vervolgens, waarna hij de keuken rond keek, geen idee hebbende in welke lade deze verborgen zouden zijn.
Het glas limonade dat hem aangereikt werd nam hij met een glimlach aan. “Bedankt, Amalia.” zei hij dan ook glimlachend.

Uiteindelijk zei ze dan dat er eigenlijk niks was, en dat ze hoopte dat men het lekker vond. Maar ze had ook nog geen dessert gemaakt, want dat kon ze niet zei ze. “Dat is niet stom, Amalia. Niet iedereen kan alles als het op koken aankomt.” zei hij vervolgens geruststellend, waarna Amalia hem vertelde dat als hij de tweeling wilde helpen zij in de kamer naast de keuken te vinden waren, en dat hij anders het risico liep haar te moeten helpen met de laatste dingen. Haar laatste optie vond hij nog niet zo’n slecht plan, hij was immers een kei in desserts maken en wilde haar graag helpen. “Ilari en Mitya kunnen dat best zelf wel aan. Ik help jou wel met een dessert maken. Wat dacht je van een heerlijke witte chocolade mousse?” stelde hij vervolgens met een brede glimlach voor.

[Amalia Abramova]

Vriendelijk glimlachtte Amalia toen Jordan haar gerust probeerde de stellen. Ach hij had natuurlijk ook wel gelijk. En als ze het een niet zouden lusten was er natuurlijk nog keuze genoeg. Toen hij om een lepel vroeg gaf ze hem die dan ook. Ze wist op voorhand al dat hij wilde proeven, wat moest hij anders met een lepel. 'Kijk je uit, het is heet hoor.' Amalia schoot in de lach, 'het moet niet gekker worden, ik klonk haast als moeder.'

Toen hij haar bedankte voor het drinken knikte ze hem kort toe. Het was toch normaal om gasten drinken te geven. Ja deze gast zag ze meer als familie dan als gast, maar als een van haar broer(tje)s of zus(jes) er was geweest had ze hen natuurlijk ook een glas drinken gegeven. Dat was gewoon fatsoen tonen.

Hij stelde haar gerust over het ontbreken van het dessert en Amalia glimlachte wat kleintjes. 'Ik weet dat dat normaal is, maar als er te weinig eten is gaan er misschien mensen met honger weg. Dat kan toch niet?' Toch stelde hij haar al snel gerust door aan te geven dat haar broers zichzelf wel zouden redden, en hij graag een dessert zou maken. Witte chocolade mouse stelde hij voor. Amalia rilde even en keek hem aan. 'Ikzelf zou liever iets fruitigs als dessert eten. Maar ik weet zeker dat de rest chocolade mouse heerlijk zal vinden.' Ze glimlachte, 'vertel me eens wat hebben we nodig?'

[Jordan Campbell]

De vriendelijke glimlach op Amalia’s gezicht ontging Jordan niet toen hij haar gerust probeerde te stellen, op de een of andere manier lukte hem dat altijd wel. Een warme glimlach -die verdacht veel op die van zijn moeder leek- verscheen op zijn gezicht. Hij kreeg meteen een lepel nadat hij om deze gevraagd had en stak deze in de pasta om een goede hap erop te krijgen. Nog voor hij de lepel in zijn mond kon steken, waarschuwde Amalia hem dat het heet was. Hij knikte waarna hij eerst kort blies en daarna alsnog voorzichtig de lepel in zijn mond stak en proefde. Nadat hij de hap doorgeslikt had, lachte ook hij om Amalia’s opmerking. “De pasta is heerlijk Amalia, als ze dit niet lekker vinden, weten ze niet wat lekker eten is.” zei hij met een grijns op zijn gezicht. “Je klonk inderdaad als tante Gianna, en daarnaast ook wel als mijn moeder.” zei hij vervolgens lachend. Zijn moeder kon ook altijd zo overbezorgd zijn, maar ergens begreep hij het wel ze waren toch haar kinderen.

Hij kon zichzelf haast wel voor zijn hoofd slaan toen hij Amalia uit gewoonte bedankte voor het drinken dat ze hem gegeven had. Het was voor hem niet meer dan normaal om iemand te bedanken als ze hem iets aanboden of gaven, zo was hij immers opgevoed. Zachtjes grinnikte hij om zijn eigen opvoeding, iets dat je vaak ook bij de Abramov kinderen terug zag.

Jordan vond het haast aandoenlijk hoeveel zorgen zo’n jong meisje zich kon maken om een diner perfect te maken. Haar woorden deden hem haast met zijn ogen rollen, maar hij wist zich te behoeden. “Amalia, maak je geen zorgen, ze zullen heus niet met honger vertrekken. Je hebt haast voor een heel weeshuis gekookt en salades gemaakt.” zei hij geruststellend, waarna hij kort dacht aan een oud studente op Zweinstein die na haar studie op Halucina een weeshuis gestart was, ze kwam zo nu en dan wel eens op visite. Vrouwe Baum-McDawn als hij zich goed herinnerde, zoals hij van zijn moeder begrepen had was ze jong getrouwd en had inmiddels ook zelf drie kinderen. De oudste was ouder dan hemzelf en was dit jaar aan haar vijfde jaar begonnen op Zweinstein. Hij kon zich enkel hun namen niet meer herinneren. Snel haalde hij zichzelf weer uit zijn gedachte en richtte zich weer op Amalia. De korte rilling bij Amalia ontging hem niet en hij grinnikte zachtjes. “Hmm, geen slecht idee, we kunnen fruit serveren bij de chocolade mousse, dan hebben we echt voor ieder wat wils?” stelde hij voor, waarna hij kort nadacht hoeveel hij precies nodig had van alles.
“Ik denk dat we minimaal vier repen witte chocolade, tweehondervijftig mililiter eiwit wat tien eieren zijn die we moeten scheiden en een halve liter slagroom vijfhonderd mililiter.” zei hij vervolgens, waarna hij haar glimlachend aan keek. “We hebben natuurlijk ook een pannetje nodig met een beetje water en een ijzeren kom zodat we de chocolade kunnen smelten, en een garde en nog twee ijzeren kommen zodat we de slagroom en het eiwit kunnen opkloppen, en een halve citroen zodat we de ijzeren kom voor het eiwit kunnen ontvetten, net als de garde nadat we deze gebruikt hebben voor het opkloppen van de slagroom.” voegde hij eraan toe, waarna hij ietwat zoekend rond keek.

[Amalia Abramova]

Amalia keek de jongen vriendelijk aan toen hij de limonade opdronk. 'Dit komt van pepe zijn wijngaarden, ik zal ook die limonchello schenken bij het diner.' Haar stem was warm en zacht, precies zoals zijzelf was. Na zijn geruststelling gleden haar gedachten af. 'Ah ja jessica mcdawn. Wat een lieve vrouw is dat. en dan heb ik nog niks gezegd over Laura.' Hoewel Amalia altijd  in een warm gezin was opgegroeid, had ze dankzij haar ouders leren houden van de minder bedeelden. Dankzij Laura had Amalia n mooie kindertijd gehad. Hoewel Amalia beter was geboren dan Laura, en die laatste veel ouder was, was er sprake van een band tussen beide die haast zusterlijk te noemen was. Ze kon zich de vele uitjes om kleren te kopen nog goed herinneren. Wat miste ze LAura nu in deze nieuwe stap van haa leven. Waar Laura naar zweinstein gegaan was zat Amalia hier vast.

Jordan dronk het drinken met plezier op en ze nam hem onopvallend in zich op. Toen hij haar pasta goedkeurde maakte een fijn gevoel zich meester van haar. Dit was waar ze het voor deed, het plezieren van anderen.

Toen ze het dessert bespraken maakte zich kort n ongemakkelijk gevoel zich meester.  Dit was echt iets wat ze niet kon, maar ze leverde medewerking met alle liefde. Met n warme glimlach pakte ze alles wat Jordan zei dat hij nodig had. Het was soms even zoeken in de keuken die nieuw voor haar was, maar tot slot vond ze alles. Ze gaf hem de chocolade, het eiwit en de slagroom. Met een warme glimlach keek ze toe hoe Jordan aan t werk ging.

Terwijl de jongen aan t werk was liep Amalia telkens n stukje achtuit tot ze zich in de hoek van de keuken bevond. Het was daar dat ze zich ineens besefte dat alles dat zij en haar familie deden nooit genoeg kon zijn. Halfslachtig pakte ze een citroen voor het ontvetten in de hoop dat jordan niks gemerkt had.

[Jordan Campbell]

De vriendelijke blik in Amalia’s ogen ontging hem niet, waarop hij haar een van zijn charmante warme glimlachjes schonk. “Het is heerlijk, Amalia. Ik ben ervan overtuigd dat iedereen de Limonchello kan waarderen.” zei hij glimlachend. Ohja, Laura… ging door zijn hoofd toen Amalia haar naam benoemde. “Jessica is inderdaad uiterst vriendelijk, Laura ook. Wat waren de namen van de andere twee ook alweer, volgens mij begonnen hun namen ook met een L?” vroeg hij haar vervolgens, in een poging haar af te leiden van haar zorgen.

Hij merkte dat het Amalia goed deed toen hij haar Pasta goedgekeurd had en hij glimlachte. “Je moet je echt niet zo druk maken Amalia, voor een eerste keer heb je het prima gedaan.” zei hij vervolgens zachtjes, waarna hij de spullen aannam die hij nodig had voor het dessert. In zijn ooghoeken zag hij haar langzaam achteruit lopen, maar besloot er verder niets over te zeggen, hij wist dat ze even een momentje voor zichzelf nodig had en gaf haar dan ook alle ruimte die ze nodig had.

Hij zag dat ze een citroen pakte en al glimlachend nam hij de citroen van haar over. “Amalia, als jij nou wat fruit bij elkaar zoekt, dan doe ik de rest wel.” zei hij vervolgens, in de hoop dat dit haar wat extra ruimte gaf om even tot zichzelf te komen. “Ik zat te denken aan appels, druiven, aardbeien, sinaasappel en misschien bramen en framboosjes?” stelde hij vervolgens voor.

Eenmaal alles ontvet ging hij aan de slag en maakte zijn beroemde Witte Chocolade Mousse in een mum van tijd, waarna hij deze toen het klaar was omschonk in een mooie schaal en deze in de koelkast zette, zodat het op kon stijven. Wetende dat ze ook nog een fruitsalade zouden maken, besloot ook daar een sausje voor te maken ook wel een Sabayon genoemd.

Daar Amalia het benodigde fruit aan het ophalen was, en hij totaal niet wist waar hij alles kon vinden wat hij nodig had, besloot hij de woonkamer in te gaan en een van de jongens om hulp te vragen, hij kon enkel Ilari zien dus werd Ilari zijn hulp, althans hij hoopte dat Ilari hem kon helpen. “Ilari? Ik heb even je hulp nodig met wat spullen vinden in de keuken, zou je me misschien kunnen helpen?” vroeg hij dan ook, waarop Ilari algauw antwoordde en hem volgde naar de keuken, waar hij Jordan precies aanwees waar alles lag dat hij nodig had. “Bedankt!” zei hij vervolgens en ging snel aan de slag met de Sabayon, in de hoop ook deze klaar te hebben voordat iedereen arriveerde.

OOC: Godmoden Amalia en Ilari met toestemming